មានបុរសម្នាក់មានកូនប្រុសបួននាក់ ។ គាត់បង្រៀនកូនទាំងបូននាក់ ឲ្យចេះគិតពិចារណា កុំឲ្យវិនិច្ឆ័យអ្វីមួយ ដោយប្រញាប់ប្រញាលហួសពេក ។ ដូច្នេះ គាត់បានបញ្ជូនកូនម្នាក់ ៗ ឲ្យទៅស្វែងរកអ្វីមួយ ។ ដើម្បីរៀនវិនិច្ឆ័យ គាត់បានឲ្យកូនទាំងបួននាក់នោះ ទៅមើលដើមទន្លាប់មួយដើមដែលដុះនៅកន្លែងឆ្ងាយមួយ ។
កូនច្បងទីមួយត្រូវទៅមើលដើមទន្លាប់នៅពេលរដូវព្រិលធ្លាក់ ( សិសិររដូវ ), កូនទីពីរនៅនិទាឃរដូវ ( រដូវស្លឹកឈើលាស់ ), កូនទីបីគិម្ហរដូវ ( រដូវក្តៅ ), និងកូនពៅទៅមើលដើមទន្លាប់នោះនៅសរទរដូវ ( រដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ) ។ បន្ទាប់ពីកូនទាំងបួននាក់ទៅមើលដើមទន្លាប់ និងបានត្រឡប់មកវិញទាំងអស់គ្នារួចហើយ បុរសជាឪពុកក៏បានហៅកូនទាំងអស់ មកសម្តែងពិពណ៌នានូវអ្វីដែលគេម្នាក់ ៗ បានឃើញ ។
កូនច្បងទីមួយបាននិយាយថា ដើមទន្លាប់នោះមានរូបរាងអាក្រក់ពេកណាស កោងហើយមូងទៀតផង ។ កូនទីពីរនិយាយថា ទេ! មិនអញ្ជឹងទេបង ដើមទន្លាប់នោះប៉ិចពន្លកត្រួយពណ៌បៃតងយ៉ាងច្រើន ហើយសង្ឃឹមថានិងបានផ្លៃច្រើនទៀតផង ។ កូនទីបីជំទាស់ ទេ ! វាមានផ្ការីកច្រើនឡើងទន់មែកទន់ធាង មានក្លិនក្រអូប ហើយល្អស្អាតគួរឲ្យគយគន់ណាស ខ្ញុំមិនដែលឃើញអ្វីស្អាតយ៉ាងហ្នឹងទេ ។ ឯកូនពៅក៏បានជំទាស់នឹងបង ៗ ទាំងបី ដោយនិយាយថា៖ ដើមទន្លាប់នោះ មានផ្លែច្រើនទុំក្រហមទន់មែក, មានភាពរស់រវើក និងពោរពេញទៅដោយការពេញចិត្តពេញថ្លើម ។
ដូច្នេះហើយ បុរសជាឪពុកក៏បានពន្យល់ដល់កូនទាំងបួនថា កូនទាំងអស់និយាយត្រូវដូច ៗ គ្នា ព្រោះថា កូនម្នាក់ ៗ បានឃើញតែមួយរដូវប៉ុណ្ណោះក្នុងជីវិតនៃដើមទន្លាប់នោះ ។ បុរសក៏បានប្រាប់កូនទាំងបួនទៀតថា កូនមិនអាចឲ្យតម្លៃដើមឈើមួយដើម ឬមនុស្សម្នាក់ ថាល្អឬអាក្រក់ដោយសារហេតុផលតែមួយនោះឡើយ ។
ឯចំណុចសំខាន់នោះគឺ ថាតើគេជាមនុស្សប្រភេទណា និងក្តីសោមនស្ស, ការសប្បាយរីករាយ ហើយនិងសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ ក៏ត្រូវយកមកពិចារណាឲ្យបានល្អិតល្អន់សព្វគ្រប់ផងដែរ នោះទើបយើងវិនិច្ឆ័យជាចុងក្រោយបង្អស់ នៅពេលដែលរដូវទាំងអស់បានមកដល់រួចរាល់ហើយ ។ ប្រសិនបើកូនបោះបង់ចោលការតស៊ូនៅក្នុងរដូវព្រិលនោះ កូននឹងមិនបានជួបសេចក្តីសង្ឃឹមនៃនិទាឃរដូវ, សម្រស់ស្រស់ស្អាតនៃវស្សានរដូវ និងភាពពេញចិត្តពេញថ្លើមនៃសរទរដូវឡើយ ។
No comments